Сөзін де жұрттың ауырлап,
Сергитін бір сәт іздесең,
Жүрсеңші біздің ауылға-ақ,
Қонаққа жүрші бізге сен.
Жеңілдеп бірден зіл дене
Жұмақ бар десе – сенер ең,
Құшағың толып гүлге де,
Құлпырып шыға келер ең,
Ерер ең небір «мықтыға»,
Ерсілеу ісі байқалмас.
Көл жаққа алып шықты ма,
Құмарың қанбай қайтармас…
Көрер ең күнде кіл қызық,
Көп болып кел,
Не жеке кел,
Астыңа, тұлпар мінгізіп,
Көтеріп алып кетеді ел.
Шалқалай құшып шаттықты,
Бақыттың көлін кештің бе,
Апталап-айлап жат, тіпті,
Ауырлай қоймас ешкім де…
Шығар-ау естен қайғы-мұң,
Реніш,
барлық өкпең де,
Алдияр көлдің айдынын,
Аймалай жүзіп өткенде.
Жасарып жүре берер ең
Тап-таза танды қарсы алып,
«Жұрт еді мынау не деген,
Не деген ел!» – деп,
Тамсанып…
… Сөзін де жұрттың ауырлап,
Сергитін бір сәт іздесең,
Жүрші сен біздің ауылға-ақ,
Қонаққа жүрші бізге сен.
Арылып ойдан,
Қайтар ең –
Көл де әсем мұнда, жол да әсем.
Мың мәрте алғыс айтар ең,
Масайрап тұрып сонда сен!
Сәкен Иманасов