Келетініңді біліп едім!
Бір әскер өзінің ең жақын досының ауыр жараланып жерге құлағанын көреді. Қызу шайқас кезі. Капитанына жүгіріп, әскер:
— Жолдас капитн, досыма барып оны алып келуге рұқсат беріңіз, – деп өтінеді. Капитан ―жынды болдын ба!‖ дегендей әскерге қарап:
— Баруға тұрмайтын сияқты ғой! Досың ауыр жаралы, өліп те қалған болар. Өз өміріңді қауіп-қатерге қоюшы болма!
Әскер баруым керек деп тұрып алады да, капитан:
— Жәрайды, барсаң бар – деп рұқсат береді
Әскер қатты оқтың астымен жүгіріп барып, досың сыртына арқалап торуыл жаққа әрен дегенде жетеді. Капитан әжаралы скердің жүрек соққысын тыңдады да:
— Саған ―өміріңді қауіпке қойып баруға тұрмайды‖ демедім ба? Досың бәрібір өліп қалды.
— Жоқ, жолдас капитан, баруға тұрарлық болды – демін ала алмай деді әскер
— Қалайша тұрарлық дейсің. Бұл іскер өлді, көріп тұрсың ба?!
— Бәрібір тұрарлық. Өйткені, досымның қасына барғанымда ол әлі тірі еді. Оның соңғы сөздерін есту мен үшін өте маңызды болды – деді да жылап жібердіп, досыңның соңғы сөздерін қайталады – ―Келетініңді біліп едім! Келетініңді білдім! Рахмет..‖