Аңқаулық пен қулық
Бір адам кешкі уақытта машинасымен келе жатқанда жолдан жолаушы алады. Жолаушы артқы орындарға отырады…
Жүргізуші:
— иә, балам, қайдан келе жатырсың? кімсің? – деп әңгімеге тартады.
Жолаушы:
— мен Азраил періштемін. Сені алуға келдім. Жүргізуші күліп:
— Азраил ма? .. сендей Азраил көрсем көзім шықсын.. дейді Жолаушы елеңсіз:
— Азраилді бұрын көріп пе едің? осыншалықты сенімді сөйлейсің.. дейді да, артынан: әлі де сенбей тұрған сияқтысың….
Жүргізуші:
— әрине сенбедім… Жолаушы:
— ондай болса 200 метр алдымызда тағы бір жолаушы аласың….
Шыныңда да, айтқандай 200 метр өтпей тағы бір жолаушы машинаны тоқтатады.. бұл жолы жүргізуші оны алдыңғы орынға отыртғызады..
Жүргізуші қасында отырған жолаушыға:
— иә, сен кім боласың? қайда барасың.. Алдыңғы орындағы жолаушы:
— аға, мен орталыққа жақын бір жерден шығамын. атым пәленше деп өзің таныстырады.
Жүргізуші:
— арттағы маған не деді айтайын ба? Азраилмін дейді! хаха, көріп тұрсың ба ақылсызды?? жақсылық жасамақшы едім, ол болса сықақтап қоймай жатыр.. алдыңдағысы артқа қарайды да…
— аға, артта ешкім жоқ қой….
жүргізуші кенеттен артқа қарап:
— соқырсың ба!? артта отыр ғой! жолаушы қайта артқа қарайды да
— ағатай, қалжындап тұрған боларсыз – артта ешкім жоқ! арттағы:
— көрдің ба.. алдыңда отырған жолаушың мені ести де, көре де алмайды… өйткені, сені ғана алуға келдім!
Жүргізушінің аяқтары тітреп, үрейленгеннен сұп-сұр болады….артта отырған болса, жүргізушіге қарап:
— жә, машинаңды жолдың ернеуіне қарай бұр. 2 рекат намазыңды оқы дағы дайын бол! – дейді.
Жүргізушінің көздері жасаурап, үмітсіз пен амалсыз бір күйде машинаны жолдың шетіне қарай бұрып, машинадан шығады да…
Сосын…..
Сосын не болғаның айтайын ба?
…Жаңағы кісілер машинаны ұрлап кетеді!