Ай, Жәнібек хан! Айтпасам білмейсің. Жайылып жатқан халқың бар, Аймағын көздеп көрмейсің. Қымыз ішіп қызарып, Мастанып қызып терлейсің. Өзіңнен басқа хан жоқтай, Өзеуреп неге сөйлейсің? Қорған салдың бейнет қып, Қызметшің жатыр ішіп-жеп. Он сан ноғай бүлінді, Мұны неге білмейсің? Қатын алдың қарадан, Айрылдың хандық жорадан. Ел ұстайтын ұл таппас, Айрылар ата мұрадан. Мұны неге білмейсің? Құладың құстың құлы еді, Тышқан жеп жүні түледі. Аққу құстың төресі, Ен жайлап көлде жүр еді. Аңдысып жүрген көп дұшпан, Еліңе жау боп келеді. Құлың кеп сені өлтірер, Осыны Асан біледі. Мұны неге білмейсің? Осыны көрдім түсімде, Біл десе де білмейсің. Ей, Жәнібек, ойласаң… Қилы-қилы заман болмай ма, Суда жүрген ақ шортан, Қарағай басын шалмай ма? Мұны неге білмейсің? Айтқан тілді алмасаң, Енді мені көрмейсің!