Батырдай тынбай жортқан жорықтарда,
Тұлпарын ауыстырған талыққанда-
Ғасырлар өткелiнде бiзден басқа,
Көшiрген астанасын халық бар ма?!
Бәйгеге кеш қосылып армандамыз,
Күтемiз аламанды алдан нағыз.
Күнi ертең ерке Есiлдiң жағасына,
Париж кеп орнай қалса таң қалмаңыз!
Мiнеки, мойындатты кемелдiгiн,
Пайымдап әулиедей келер күнiн.
Көшiне астананың үрке қарап,
Сан-саққа жүгiрткендер не дер бүгiн?
Ағайын, адаспаңыз, ендi жетер,
Араздық, бақталастық ел жүдетер.
Ес жиып, етегiңдi жаба алмасаң,
Бодандық туын қайта желбiретер.
Сақтамай өкпе-наздың бұрынғысын,
Ер болсаң, ақтар iшек қырындысын.
Көзiңе жылыұшырап көрiнгенмен,
Кiсiнiң кiм танымас жырындысын?
Ақыны ақ сөйлемек ерiктi елдiң,
Мен-дағы өзiмше бiр көрiпкелмiн.
Тағзым ет Күлтегiннiң Көктасына,
Әйтпесе Астанаға не ғып келдiң?
Татулық тамшысына қаталаған,
Оқып көр не дегенiн ата-бабаң.
Сөз ұқпас саңылаусыз болмасаңыз,
Жас келер жанарыңа боталаған.
Қоңырауын керуен-күндер күмбiрлеткен,
Есiңе өмiр түсер мың жылғы өткен.
Заманды қолды-аяққа тұрғызбаған,
Жалғанның жал-құйрығы тұлдыр неткен?
Жым-жылас қаншама жұрт жерге сiңдi,
Ұмытпа кетсең қайтып келмесiңдi.
Алланың ашып-жұмған алақаны,
Сыйғызар уысына көл-көсiрдi
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ