Арда едiң, асау едiң Арқа неткен,
Төсiңде небiр бағлан дархан өткен.
Ақмола осы едi ғой Кенесары,
Бөрiнiң бекiнiсiн талқан еткен!
Айналдым аруағыңнан, ер Кенекем,
Тәңiрi тiлегiңдi берген екен.
Тентiреп жердiң түбiн жетi айналып,
Қазақтың құты қайтып келген екен!
Жетерлiк көрiп келген көрешегi,
Болса екен мәңгi жарқын келешегi.
Ту ұстап, тұлпарына қайта қонған,
Халқының айдарынан жел еседi.
Қалың ел қазағына бесiк болған,
Бұл жұртта ошақ қанша өшiп қалған.
Есiлiм осы едi ғой ер Қабанбай,
Ен жайлап, жағасында көшiп-қонған.
Дұшпанның аян бiздi шақырмасы,
Қасықтай қара суын татырмасы.
Не iздеп жүрсiң деме бұл арадан,
Бабамның арыстандай жатыр басы!
Жөңкiлген Бостандықтың көшi қандай,
Сарқылған құрдым қайта тасығандай!
Көзiнен келгендердiң қымсынады,
Жыртығын жүдеу қала жасыра алмай.
Уақа емес, жалт қаратып дүниенi,
Астана шыттай жаңа киiнедi.
Қазақтың Көсемiнiң алдына кеп,
Тәккаппар талай бастар иiледi!
Ақмола кеше ғана басқа қала,
Айналды Бәйтеректi Астанаға!
Емiренiп өз анасы емiзбесе,
Сәбиге шайнап берген ас бола ма?
Бақытым басымда тұр талай күткен,
Сеземiн келмегенiн оңайлықпен.
Үзiле жаздап едi өндiршегiм,
Өзекке тепкiлеген өгейлiктен.
Көңiлге сәуле құяр Сарай нұры,
Астана-ел тiрегi, ел айбыны!
Кемерi шалқып жатқан Қазақстан
Мұхиттың аласұрған көк айдыны
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ