Аршында, шығар қазақ, үнiңдi асқақ,
Кiм сенi тоқтатады бүгiн жасқап?!
Астана Ақмолаға келе жатыр,
Айбынды Нұрсұлтандай ұлың бастап!
Желбiреп көштiң алды жалаулайды,
Арқаға аққан судай ел аунайды.
Тапсыр да тағдырыңды ер соңынан,
Ер туып екi қайта жаралмайды.
Арқаның асау желi борандайды,
Бiрақ та көшке бөгет бола алмайды.
Ақтүтек қайта айналып соққанменен,
Ақсүйек заман жұты оралмайды.
Бұл жердi бабаң қорғап жат қолынан,
Түспеген күндiз-түнi ат жалынан.
Асыңа қылаяғы шыбын қожа,
Айырылсаң қара қазан қақпағынан?
Қайтқаны осы емес пе кеткен есең,
Бiрiңдi-бiрiң қағып шеттемесең.
Япыр-ау, не қыл дейсiң бұдан артық,
Үстiнен қыл көпiрдiң өт демесең!
Салған соң кең толғанып көпке кеңес,
Аяулы Алматысы өкпелемес.
Алдымен Елбасының жүрегiнде,
Астана жерде де емес, көкте де емес!
Ағайын, артық сөйлеп құлаштама,
Тұнығын туған елдiң ыластама!
Жалпының қамын жеген жалғыз басы,
Көсемнiң өзi емес пе шын Астана!
Тағдырдың талқандалып тас қамалы,
Талайдың төңкерiлдi тостағаны.
Құлағы қияпаттың көрiнгенi-
Қарбалас ауыстырса астананы.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ