Бiр сәтте күн күркiреп жел шақырды,
Айдаhар ысқырынған қарсы атылды.
Қылышпен кере тартып қалғанында,
Көмейi кесепаттың қан сапырды.
Құтылып жалаңдаған жау-жаладан,
Еседi салқын самал кең даладан.
Басына Хантауының алып шықты,
Қалың ел Хан көтерiп қаумалаған.
Ажалға қарсы шауып жанға төнген,
Қазағы аман қапты сан қатерден.
Ескi жұрт екен дейдi сол баяғы,
Керей мен Жәнiбектi хан көтерген.
Жар болып жаратушы Алла бұлай,
Аруағы бабалардың қолдауын-ай!
Хан келiп алтын тәждi тiл қатады,
Күлтегiн, Әз-Жәнiбек әлде Абылай:-
Ал, балам, бекем ұста ел тұтқасын,
Тағыңды Тәңiр сенiң толқытпасын!
Оралып шалғайыңа бақ пен дәулет,
Қысылсаң Қызыр келiп қолтықтасын!
Бөгде жұрт басынуды жол тұтпасын,
Ұстасын өз атының тартып басын.
Кеткендер шыға бере сырт айналып,
Келгендер қоржыныңа қол сұқпасын!
Ер жiгiт туғаннан соң елге-қанат,
Өзiңе байтақ дала ендi аманат!
Тасыған дариядан өте алмассың,
Iздесең таяз өткел жар жағалап!
Атаның ақ жолынан айнымастан,
Арыстар арпалысқан айбыны асқан.
Нағыз ер намысы бар халқын ойлар,
Кiргенше қара жерге қойнын ашқан!
Осылай аян бердi хан бабасы,
Жұмбағын бiле бермес жан баласы.
Керуенi көп заманның көлбең қағып,
Көшедi көз алдынан тау-даласы.
Күркiреп жауар күндей қанша қаған,
Өздерiн Тәңiрiмен тең санаған.
Халқының қотыр тайын жегiзбеген,
Қасқырдай көп дұшпанға анталаған
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ