Жұтқандай жалмауыздар ертедегi,
Жөнелтер жаhаннамға ертең оны.
Күндердiң масқараға куә болған,
Ұяттан бетi күйiп, өртенедi…
Көресi көрер екен қазақ қанша,
Зорлықтың қанталаған көзi аққанша?
Қарыздар ата-баба киесiне,
Осыдан күнi туып, азат болса!
Аруағы бабалардың тебiрендi,
Аунады арпалысқан өмiр ендi.
Аспанның көкiрегi қақ жарылып,
Жұмақтан жақсылықтың лебi келдi!.
Желтоқсан ызғары тұр шарпып әлi,
Мұзбалақ Мұқағали шарқ ұрады.
Шашырап шартарапқа жан шуағы,
Сәуледей дiрiлдейдi тамшыдағы.
Мейiрiм төгер болсаң, уа, Жаратқан,
Халқымды құтқар дедi ғазауаттан.
Көк байрақ жарқылдады көктен сонда,
Үзiлген көк жалындай ғажап оттан!
Киелi Көк байрақ кеп қонды жерге,
Қанатын дүрiлдетiп кердi желге.
Ақ бұлттай бiр ақсақал бата бердi,
Жиналған ту түбiне барлық елге!
Тiрiге танытпастан өзге сыңай,
Рухтың Болашақпен кезедесуi-ай!.
Көп өтпей Тәуелсiздiк келетiнiн,
Сол сәтте Мұқағали сездi осылай.
Тыншыды ұлы сезiм аласұрған,
Ертеңгi елiн көрiп, бағы ашылған,
Қия алмай Алматысын үш айналып,
Асты да ғайып болды ала шыңнан.
Артына алаңдамас ендi бiлем,
Қарсы алар жәннат оны зер гүлiмен.
Аруақтар емес пе деп елеңдеймiн,
Ғарыштың жұлдыз ақса зеңгiрiнен!.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ