Көк дауыл көтерiлдi сен көрмеген,
Түсiрме желкенiңдi жел кернеген.
Өмiрмен жасырынбақ ойнайды ақын,
Әйтпесе, әншейiн сөз өлген деген.
Маңдайдан сор арылған жоқ демесең,
Бiр қайтар қас дұшпанда кеткен есең.
Құдайға, халыққа да қолқанат боп,
Жасайсың жерде де сен, көкте де сен!
Пайғамбар Гүннен туған-
Күн ұланы,
Қағады қара түннiң жынын әлi.
Сарқыты Махамбеттiң–Мұқағали,
Мағжанды сен ұқпасаң, кiм ұғады.?!
Бiр тылсым құштарлықпен ақындағы,
Мағжанға Мұқағали жақындады.
Тәңiр-ау, бекер екен, бекер екен,
Мағжанды шыңырауға батырғаны!
Сыймаған басы тағдыр ноқтасына,
Түрменiң тартты Мағжан қақпасына.
Күңiренiп осы сәтте сала бердi,
Қиырда Күлтегiннiң көк тасы да.
Аруақтың ұмытылмас аманаты,
Өшкенше жер бетiнен адам аты.
Жатқандай аза тұтып сол дауыстан,
Оянып көне Түрiк қағанаты.
Дәуiрлер шаң боратып тозаңдаған,
Қайғыға қайғы ұласты озандаған.
Жауыздар жан таласты бұл қазаққа,
Әлi де көрi бардай қаза алмаған.
Қосылып қарлы боран үсiкпенен,
Қастандық қыңсылайды күшiктеген.
Көз жазбай Мағжан ақын қарасынан,
Келедi
Мұқағали түсiп төмен.
Алапат түрмеде де, алаңда да,
Торғайдай шырылдайды тамам бала.
Мұндайда мiз бақпайды, алшаңдайды,
Қанды көз, қара ниет, арам ғана.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ