Сорың да, соқпағың да жеке дара,
Бұл заман не боп кеттi, Сәкен аға?!
Зулаған «Қызыл сұңқар», «Экспресс»,
Қиямет-қыл көпiрден өте ала ма?
Қызылдар қызыл етке болды жерiк,
Тұрсың ба, Iлияс аға, ендi көрiп?
Сойылып Құлагердiң құлындары,
Ақсуың атып жатыр қанды көбiк!
Қалайша шыдайсыңдар шамырқанбай,
Тәңiрден түстi ме әлде әмiр сондай?
Жалғанда жамбас ақың өтелмейдi,
Түрменiң түкпiрiне қаның тамбай.
Төндiрген тұтқиылдан тiрiге өлiм,
Тажалдың тiсiн көрiп түңiлемiн.
Сендердi шегелеген орындықта,
Бүгiлiп отыр әне iнiлерiң!
Қадалып қастандықтың оғы тура,
Қапастың көмейiне тоғытуда.
Таянып төбемiзге ақырзаман,
Құлағын топан судың ағытуда.
Бәрi де бiр Алланың бұйрығында,
Осылай ширығуда, ширығуда.
Қараса, Мағжан ақын келе жатыр,
Жарқырап аққан жұлдыз құйрығында.
Ақынды жiбергендей күннiң өзi,
Шамданып, тұлданады түн мiнезi.
Жанады жұлдыздарға шағылысып,
Мағжанның маржан төккен мұңлы көзi.
Жұлдыздар жамыраған аты көкте-
Арыстар жаны бiрге ақыретте:
Келедi шоғырымен шұғыла шашып,
Әлихан, Сұлтанмахмұт, Ахмет те!
Шәкәрiм, Жүсiпбектер,
Мiржақыптар,
Алашқа аңыз болған кiл жақұттар.
Ал, кәне, Мұқағали алдынан шық,
Кiм бiлсiн келе жатқан бiр бақыт бар!
Тигiзер шапағатын солар саған,
Бiр жұмбақ осы шығар сен аңсаған.
Өшкенiң қайта маздап қалар мүмкiн,
Табылып жоғалғаның жол ортадан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ