Жүзiме тура қара, кел шошыма,
Достықтың, татулықтың сертi осы ма?
Тас тыққан тұқымдарың қалтасына,
Халқымның қанжар ұрды қолқасына!
Елiмнiң естiгенше жылағанын,
Құрдымға неге ғана құламадым?
Бауырлар, тапсаңдаршы бiр амалын,
Сендерден сұранамын, сұранамын!?
Бәрiне жердегiнiң аспан жаршы,
Түсер ме қолдан кiсен, бастан қамшы?!
Бiлемiн жайларыңды, тым болмаса,
Тажалдың көзiн байлап тастаңдаршы?
Жыртқыштар қан уыстап қанасынан,
Хайуан боп қалай туған анасынан?.
Түрменiң түкпiрiне тығып алып,
Жан шошыр жалаңаштап сабасынан.
Балаған ағасына-панасына,
Бұлар да большевиктiң баласы ма?
Осылар емес пе едi отандасы-
Көзiнiң ағы менен қарасы да…
Төгiлiп тас жылайды тауындағы,
Егiлiп орман-тоғай бауырдағы.
Мәскеуге Момышұлы ақырады,
Буркасы желмен ойнап сауырдағы.
Молайып мұң мен зардың дариясы,
Өкiнiп отыр Жамбыл қариясы.
Кiм үшiн өлгенiне жiп таға алмай,
Боздайды Мәншүк пенен Әлиясы.
Жырлаған Мұқағали кiмдi кеше?
Тұншығып талықсиды түн бiресе.
Сәкен мен Iлиястар елестейдi,
Соққының тиген жерi күлдiресе.
Шын аты абақтының-азапхана,
Азаптың құрбандығы қазақ қана.
Қазақты қазақ отқа сүйрелесе,
Ей, тағдыр, мазақтама, мазақтама!.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ