Тас-талқан–ойлағаны, тiлегенi,
Не деген қарғыс атқан түнек едi?
Жұтып ап жұлдыздарды самаладай,
Көр соқыр мешкей аспан түнередi.
Тәнтi едi таңғажайып тағдырына,
Алланың жүзiп жүрген ақ нұрына.
Кенеттен қайдан ғана түсiп кеттi,
Түбi жоқ тұңғиыққа ендi мына?
Қара бұлт қалбаңдайды жан-жағында,
Жүнiндей албастының алба-жұлба.
Шаhардың үстi толған қарға-құзғын,
Қаhарын төккен бе әлде Алла мұнда?
Құжынап құбыжықтың бәрi осында,
Бәлекет жынмен ауыз жаласуда.
Сұрапыл–жер мен көктiң арасында,
Шырылдап перiштелер адасуда.
Япыр-ау, мұнысы не, мұнысы не?
Тәңiрдiң таңырқайды бұл iсiне.
Бiр сәуле iздеуменен жұбанарлық,
Үмiтпен үңiледi түн iшiне.
Түксиген үрейлi түн сұрқы жаман,
Шығады ащы дауыс шырқыраған.
Қаланың қақ ортасы азан-қазан–
Қызыл өрт, қара түтiн бұрқыраған.
Кешегi гүлге оранған жоқ астана,
Қалғандай сұлулықтан елес қана.
Көшелер аза тұтып азынап тұр,
Қаралы Алматысы, не масқара?
Ашынған асау толқын кең алаңда,
Атойлап тепсiнуде зобалаңға.
Сұстанып, сары аяздай шашады ызғар,
Сұп-сұр үй бет қаратпай жан адамға.
Қалың жас лапылдаған отты кеуде,
«Әдiлдiк!, Әдiлдiк бер!» деп тiлеуде.
Алшайтып арамдықтың бөркiн киген,
Төбесi қиянаттың көк тiреуде.
Сұр иттей сумаң қағып сақшылары,
Сұстанып сызданады хатшылары.
Ажалға кiрпiк қақпай қарсы жүрдi,
Жанкештi жалпақ жұрттың жоқшылары.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ