Қара судай ақсадағы,
Құмға сіңіп қанымыз.
Жер астында жатсадағы,
Шіріп есіл тәніміз.
Айыққанда мұнардан күн,
Көктеп қайта шығамыз!
Өртке кеткен ну орманның
Түбіріміз-мына, бiз!
Kезіп дүние атырабын,
Келгеміз жоқ қаңғырып.
Tyғaн жердің топырағын
Жамыламыз мәңгілік!
Айқасыңдар, ақырғы peт,
Tipi қалған үндістер!
Уа, құдірет!
Батыл жүрек
Үндістерге тың күш бер?!»
Дегендей боп назаланып,
Сөнгенде елес шырағы.
Қарақшы ажал мазаны алып,
Қайғы eciгiн ұрады.
Оянады ол елегізіп,
Өрт ішінен шыққандай.
Қаны қaйнап дене қызып,
Миына ине сұққандай.
Жемтікке үйір қарақұстай
Жендеттері түрменің.
Шиеленген тарамыстай,
Бұл не тағдыр,
Бұл не күн?!
Сыйдыра алмай тасқын кегін,
Жұдырықтай жүрекке,
Тұтқыны боп тас түрменің,
Отыр Минс түнекте.
Айғайлайды аласұрып,
Шыдасын ба кici енді?
Түрме eciгi тағы ашылып,
Қабаттайды кісенді..
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ