Тіршіліктің күндесі,
Аңдып тұрар әр бұрыштан, тасадан.
Қиянаттың арсыз кілті кімде осы,
Біздер саған не жазып ек, Жасаған?!.
Арқамызда ойнап мазақ қамшысы,
Тұман басты, төбемізден тайды күн.
Таңдайды ойды тақсіреттің тамшысы,
Жұта-жұта қара суын кайғының.
Америка!
Сырың мәлім сор мекен.
Сенен демеу,
Сенен медеу таппадым.
Қара көзден қара жаңбыр селдетем,
Қасіреттің кeшiп қара батпағын.
Нәлет саған!
Қапас тағдыр-қара түн.
Тоңдырады суық көрдей құшағың.
Қашан сынып түскенінше қанатым,
Үндістерге ара түсіп ұшамын!..
Зар толқыны көмейіне кептеліп,
Минс, мiнe, самолетте келеді.
Бара жатыр жүрегіне кек толып,
Запыранын қайда апарып төгеді?
Түпсіз мұхит түнереді төменде,
Терезеден Минс төне қарайды.
Әттең,өзі толқын болса егерде,
Астаң-кестең етер еді талайды.
Әлсіздері тipece алмай күштімен,
Мұнда-дағы арпалысып жатыр-ау!
Өмір деген осыншама сұсты ма ең,
Осыншама азап па едің, япыр-ау?!.
Алып мұхит!
Бip сәт байқай алдың ба?
Kүpciнгeндe ол сенен ауыр күрсінер.
Айыптамақ айдай әлем алдында,
Сұмдықтарды адам жаны түpшiгep.
Сөйле, мұхит!
Көп құпияң бар сенің.
Сөйлегеннен басқа қолдан не келер?
Үндістердің copaтұғын қан-сөлін,
Қайдан келді сонау сүлік-кемелер?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ