Қапас-қасірет түкпірінде
Сорлы үндістер жылайды.
Қарғап-сілеп бiттi мүлде
Тағдырды да құдайды.
Қара ормандар қаралы үнмен
Күңіренеді күрсініп.
Тұншықтырған нала-мұңмен,
Неткен ауыр тіршілік?
Ауа орнына жұтып қайғы,
Aһ ұрады әрбір күн.
Мазақ қылып қытықтайды,
Тас саусағы тағдырдың.
Ажал қолы алқымынан
Барған сайын қысады.
Арты-түнек, алды–тұман,
Зәрелері ұшады.
Құлазытып өмірді үрей,
Yміт шошып үркеді.
Аждаһадай нeбip дүлей
Аузынан от бүркеді.
Ата-баба жұрты қайда,
Не болады ертеңі?
Сүңгіп суық тылсым ойға,
Аза күйін шертеді.
Таянғандай заман ақыр,
Телміреді аспанға.
Өз жерінде-өзі пақыр,
Бұдан қорлық асқан ба?!
Қатал тағдыр тоқыратты,
Күйретті аяқ астынан.
Қасиетті топырақты
Жапты жалын, басты қан
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ