Тереңнен көтерілді ән біртіндеп,
Жан толқып, лүпілдеді қан бүлкілдеп.
Ыстық жас жанарларға келіп-қайтып,
Лезде шарасына толды іркілдеп.
Соғыста бip күн-боран, бip күн-дауыл,
Әркімді ah ұрғызды, шіркiн, бауыр.
Ән өрлеп бара жатып,
Кілт үзілді-
Зал iшi сең соққандай күрсінді ауыр.
Азап бар бұдан өткен басқа қандай,
Шыдар ма омырауын жасқа малмай?
Eгіліп, сахнадан кетті шығып,
Екінші қайырмасын бастай алмай.
Мұндайда әншіге кім тaғap кінә,
Сәлден соң қайта оралды көп алдына.
Жігермен «Жас қазақты» бастап кетті,
Жүзінен уайым ізі жоғалды да.
«Қар жамылған кең дала қанға бөгiп,
Күркілдейді сұр аспан өлім төгiп.
Жас қазақ, мұрттай ұшты уралап.
Жанын қиып кете алмай жас өмірден,
Асқақтаған арманға өрмелеумен.
Жас қазақ, жатты көзі от жайнап».
Халықтың көз алдына майдан келді,
Алапат арпалысқан ойран көрді.
Қан жапты
Арғымақтың омырауын,
Шаң қапты
Аққу жүзген сайран көлді.
Сағақтап қара семсер құлыншақты,
Лап етiп от шарпыды тұлымшақты.
Көзінен бозінгеннің жас домалап,
Бозторғай боз көдеге мұңын шақты.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ