Бетіндей қан майданның шиырланып,
Сағыныш iшті өртеді күйіп-жанып.
Әкетті ұшқыр ойдың жетегімен,
Әркімді ән әсері қиырға алып.
Түтіні тyғaн үйдің шұбап ұшқан,
Шақырды қолын бұлғап тым алыстан.
Жүгірді қарсы алдынан қайран ана,
Жүрегі жарылардай қуаныштан.
Мөлтілдеп қарындасы тұра қалды,
Сүйген жар ағыл-тегіл жылап алды.
Қамыққан қайғы шегіп қарияның
Самайы бip қуарып, бip ағарды.
Ақырын амандасты ай баяғы,
Асығып өзiнiң де тайды аяғы.
Әйтеуір аман-есен жеттің бе деп,
Бұлаңдап шығa келді майлыаяғы.
Жан сырын тұратұғын оқып алып,
Жастықтың жымыңдады оты жанып.
Жер тарпып тыпыршыды кер бecтi де,
Иесін танығандай оқыранып.
Жүгірді сықылықтап күліп бұлақ,
Қол соқты қуаныштан пүліш құрақ.
Ерлікті еске салып баба бейіті,
Тұрғандай анадайдан түpiп құлақ.
Тербетіп тал бесіктей ән-құдірет,
Tебipeніп өртенді өзек, жанды жүрек.
Kiм білсін адамзатта ән болмаса,
Дүние тұрар ма еді мәңгі жүдеп.
Шіркін-ай, бейбіт еді ән не деген,
Сезімің секем алмас әлде неден.
Ән тыңдап өткен жанда арман болмас,
Шыққанша қаның суып, жан денеден.
Жалғанар бip өмірің бip өмipгe,
Жақсы әнге орын болса жүрегіңде.
Талайлар әнмен өзін әлдилеген,
Тағдырдың тас қараңғы түнегінде
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ