Осы екен ақтық рет тіл қатқаны,
Елесті қайта жұтты түн қатпары.
Түбінен жүрегінің шыңылдады,
Оянып сәби-сезім құндақтағы.
Ойына түсті сонау бозбала шақ,
Kүpcініп көп отырды көзге жас ап.
Қаңырап сала берді көкipeгi,
Секілді оты сөніп, тозған ошақ.
Жалт етіп жарқын жүзден күлкі көшіп,
Тұрғанда өмір-өлім сілкілесіп,
Keшeгi бүтін көңіл енді міне-
Мазасыз жел гулеген жыртық eciк.
Қайғыны айтып қашан тіл жеткізген,
Арманды ажал қашан гүлдеткізген?
Қиырда қара тұтып қала берді,
Күндері Абдолламен бipгe өткізген.
Абдолла, Қасым осы кімдей еді?
Бip таудың теріскейі, күнгейі еді.
Бөлінбес бітім еді,
Бүтін еді,
Оларға Epтic, Жайық бірдей еді.
Елінің cepкeci еді, epкeci еді,
Екеуі бip атанның өpкeшi еді.
Оларға бүкіл әлем өз үйіндей,
Көк аспан–көpпеci еді,
Жер–төсегі…
Жырласа таусылмастай аңыз еді,
Шындаса марғасқаның нағыз өзі.
Қыс болса қатал қаңтар, ашулы ақпан,
Жаз болса шілде менен тамыз еді.
Не керек айтып-айтпай амал қанша?
Ажал да жанталасар жан алғанша.
Алысар арпалысып асау жүрек,
Түнекке мәңгі-бақи қамалғанша.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ