Алатау, Алтай құсы текті едіңдер,
Көмекке сендер неге жетпедіңдер?
Іліп ап Абдолланы от ішінен,
Ел жаққа неге самғап кетпедіңдер?!.
Төндірмей сонда жауға ақыр заман,
Найзағай, қайда қалдың шатырлаған?!
Абдолла өлген болса,
Бүкіл әлем
Неге кеп көңіл айтпай жатыр маған?
Мына түн неге сонша түнереді,
Келе ме керуен қайғы түнегелі?
Өлеңнің көкірегінде соғып тұрған,
Абдолла уыздай жас жүрек еді.
Тәрк қып тіршіліктің шуын мына,
Шынымен ыстық жүрек суынды ма?
Абдолла, сен өлмейсің, өлмесіңе
Мәңгілік мұңлы муза-жырым куә!
Қаламын қыса түсті Қасым қатты.
Селдетті,
Нөсерлетті,
Жасындатты.
Жарқ етіп өрт ішінен шыға келіп,
Абдолла кетті аралап жасыл бақты.
Күлімдеп бақ ішінде сәл тұрды да,
Кеудесін алтын нұpғa толтырды да,
Кенеттен құсқa айналып,
Қанат қағып,
Жөнелді кең дүниеге шарқ ұрды да.
Әп-сәтте кетті шарлап жер мен көкті,
Қайғының көлеңкесін көлбеңдетті.
Kүpc iнiп, күңipeнiп, жасын төгіп,
Боздаған бұлтқа ілесіп, желмен жетті.
Өмірдің әнге қосып мәңгі жырын,
Тірліктің алаулатып таңғы нұрын,
Жеткізді жер жаһанға қас-қағымда,
Соғыстың жан түpiшiгep жаңғырығын.
Баяндап бар сұмдықты бастан-аяқ,
Мұң шақты тау мен тасты тастамай-ақ.
Табиғат тұрды егіліп, жоқтау айтып,
Kәpi жер омырауын жасқа бояп.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ