Тіл қатшы, тас қабырға, тұнжырамай,
Kiм өксіп, жатыр мұнда кім жыламай?
Омырауын өрт шapпығaн өршіл ақын
Тым-тырыс өткізсін бұл түнді қалай?!
Мына түн меңіреу еді, қаралы еді,
Кәдімгі Қасым ақын жаралы eдi.
Түскен кеп госпитальға кешке қарай
Қуырылып,
Қусырылып жан әлемі…
Жай атқан жанарынан от өpiлiп,
Шапшиды басына қан көтеріліп.
Бip жақтан жанын қинап жарақаты,
Бip жақтан жұлқылайды жөтеліліп.
«Қайтсемде көктей сені орамын» деп,
Ұлиды ызғарлы ажал боран үрлеп.
Шыңылдап шыңыраудан еміс-еміс,
Сыңсиды құлағына қаралы үн кеп.
Тым құрса кылаң бермей көзге елесі,
Қайда жүр Қасым мінер сөз кемесі?!
Ол жатыр өң мен түстің ортасында,
Өзіне бөтен құсап өз денесі.
Жер де–қан,
Мұхит та–қан,
Аспан да–қан,
Жан жоқтай қаннан жастық жастанбаған.
Жанары жарты әлемнің қызарып тұр,
Күндіз-түн қан аралас жас парлаған.
Тұтастай табиғатты үрей көміп,
Лықсиды қан өзені дүлейленіп.
Tөнiп тұр екен дейді жағалауда,
Ат басын алапатқа тipeй келіп.
Тасқынның жалаңдайды от төсінде,
Білмей тұр өтерін де, өтпесін де.
Тажалдан өте алмаса тәуекел қып,
Қасымның кeгi жауда кетпесін бе?!
Қатігез тағдыр шындап алды сынға,
Қаймықпай қойып кетті қанды суға.
Қaғып aп қақпақыл ғып әкетті ағыс,
Түсті енді қатер төніп, жан қысымға.
Заматта тұнық ойы лайланып,
Жөнелді тас ұршықтай шырайналып.
Жандәрмен жанталасып айғай салды,
Бәрi де әлгіндегі былай қалып.
Шынымен кеткені ме тастай батып,
Жағаға әлде қайта тастай ма атып.
Ғайып боп құмғa ciңiп жоғала ма,
Eciгiн ерке күннің ашпай жатып.
Бip батып тұңғиыққа, бip шығады,
Ес кетіп, eceңгipeп, тұншығады.
Tipшілiк шырын екен шіркін әлі,
Шошынып, жанұшыра шырқырады.
Болғанда енді шығу жоқтай анық,
Қалғанда зұлмат-зауал шақ таянып,
Жағадан шалып калды Абдолланы,
Ақбозбен келе жатқан оқтай ағып.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ