Сөз дауылын сапырдым,
Найзағай боп атылдым.
Ел басына екi талай күн туса,
Шамырқанып, шабытымды шақырдым.
Жырымменен ту көтерiп, жол аштым,
Жоғын жоқтап, алыс пенен жақынның.
Ең алдымен қасiреттiң салмағы
Түседi екен жүрегiне ақынның.
Өттi-кеттi күйiнумен қымбат күн,
Шаңын қақтым қайғы деген тулақтың.
Көппен бiрге баттым сордың көлiне,
Дауысымды қара тасқа тыңдаттым.
Мен халқымның көкiрегi боп күрсiндiм,
Мен халқымның жүрегi боп тiл қаттым.
Алдамшы үмiт ұстатпады сағымдай,
Өттiм бiрақ ақ жолымнан жаңылмай.
Қара табан шындық үшiн тартыстым,
Жорға мiнген жалғандыққа жалынбай.
Ақын ары,
Елдiң ары деп бiлдiм,
Сөзiн сөйлеп елiн сүйген тектi ұлдың.
Шаршы топта суырылдым қылыштай,
Арқасында от ауыз бен шоқ тiлдiң.
Демедiм мен құзға құлап кетермiн,
Адалдықтың туын биiк көтердiм:
Қиянатпен қыр басына кiм шыққан,
Қорқаулықпен мұратына жетер кiм?
Жақсылықтың толқыны боп туладым,
Жамандықты наркескен боп турадым.
Туған елдiң қасиетiн ұғынып,
Туған елдiң қасiретiн тыңдадым.
Жұрт жыласа,
Жыладым мен мың есе,
Жүрегiмдi жұлып бердiм тiлесе.
Дамыл көрмей түре қудым дауыл боп,
Ел басына қайғы бұлты түнесе.
Жұлдыз-жырым медет берiп нұр төккен,
Қара түндi ояттым мен мұң шөккен.
Тұлпар-халқым оза шапса алдыға,
Қастандық-ит алды бiрақ тiрсектен.
Болмасын деп ән ажарсыз, күй жұтаң,
Туған жерге сүт-сәулесiн құйды таң.
Батыр халқым жауға шапса,
Бүйiрден,
Сатқындық сұм сұр жебе боп тидi сан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ