Батыр емен атаң-даңқын асырған,
Хан емеспiн қазынасын жасырған.
Қарақшы емен жұртқа тiзе батырған,
Жердiң құты,
Елдiң құты–диханмын,
Емiп өстiм жер емшегiн жасымнан.
Мұңдасым да, сырласым да тек менiң,
Болды жалғыз таянышым-кетпенiм.
Бас-аяғы бiр-ақ тұтам ғұмырды,
Базбiреуше босқа сүрiп кетпедiм.
Түстi-дағы топыраққа дән болып,
Саусағымды күнге созып көктедiм.
Мен ешкiмнiң нанына ортақ болмадым,
Жедi өзгелер ақ нанымды теп-тегiн.
Өмiр алғаш ошағыма жаққанда от,
Кең көсiлiп ақ ордада жатқам жоқ.
Тағдыр маған құс төсегiн ұсынып,
Иығыма зерлi шапан жапқан жоқ.
Зорлық менiң сан байлады бағымды,
Қайран басым қорлыққа да бағынды.
Қарақшылар шалқасынан жатты да,
Қызыл қанға шылап жедi нанымды.
Бiрақ олар қадiрiмдi бiлмедi,
Отқа салды, суға салды бiр менi.
Жиған-терген астығымды тартып ап,
Ал өзiмдi дүреледi, тiлдедi.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ