Егер ортақ бола алмаса қайғыма,
Шағылмай ма аспандағы ай, мына.
Тұншықтырды қара түнi қорлықтың,
Қасiреттiң қара шашын жайды да.
Күйе алмаса, қақ бөлiнсiн жүрегiм,
Сүйе алмаса, отқа күйсiн бұл ерiн.
Оңашада ғашығымның мойнына,
Асылмаса, қырқылсын қос бiлегiм.
Қу томарға рас байлап қойды ма?
Жұтылайын одан да жер қойнына.
Бұрымдарым, оқ жыланға айналып,
Аттылып кеп, оралыңдар мойныма.
Махаббатсыз жер бетiнде жүрер кiм?
Қас-қабағым тастай қатып түнердiм.
Жасырынып жарық дүние көзiнен,
Өзiмдi-өзiм шыңырауға атып жiбердiм.
Ендi мiне, тұңғиықтан тiл қатам,
Қара жерге қасiретiмдi тыңдатам.
Махаббатың бiле алмассың қадiрiн,
Ей, ғасырлар, маған мойын бұрмасаң.
Ешқашанда ғайып болып кетпеймiн,
Жылдарменен болашаққа беттеймiн.
Өмiр ғана махаббатың тұрағы,
Махаббат боп көктем сайын көктеймiн.
Өмiр-тiрлiк,
Махаббаттан тұрады.
Махаббаттың суалса тас бұлағы,
Махаббаттың қуарса жас құрағы,
Тарс бiтедi тiршiлiктiң құлағы.
О, махаббат!
Құдіреттi өмiр–сен.
Армансызбын көз жасың боп төгiлсем.
Жеңсем егер бiр өзiң деп жеңдiм де,
Бiр өзiң деп жеңiлдiм тек жеңiлсем!.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ