Жыртқыш заман болды менiң заманым,
Тоналдым да, мен де өзгенi тонадым.
Қарақшы боп кете бардым қайтейiн,
Болмаған соң басқадай бiр амалым.
Уақыт заңы қатал екен менен де,
Төрт аяғы ойнады ендi төбемде…
Өмiр маған бермес қайта қол ұшын,
Зым-зия боп батам түпсiз тереңге.
Адастырып бұлдыр тұман, бұлдыр күн,
Мен тағдырға тамырымды жұлдырдым.
Iзi де жоқ, тозы да жоқ тозаңмын,
Талайсызбын, тұқиянсыз тұлдырмын.
Өмiр-алтын кесе екен ғой бал толы,
Амал қанша, тасқа ұрдым да сындырдым…
Шырын өмiр,
Тата алмадым балыңды,
Таба алмадым,
Жоқ сезiндiм барыңды.
Дүниенi тонаймын деп әлек боп,
Тонатыппын ұятымды, арымды.
Өмiр,
Өмiр,
Тереңiңе бойламай,
Тебiренбей, емiренбей, ойламай:
Мен қанжардың құлы болып өтiппiн,
Қызығыңды бiр күн сiрә тойламай.
Бұдан қайғы,бұдан қасiрет өтер ме,
Ащы зарым жер түбiнен жетер ме?..
Өмiр деген iзгiлiктiң нұры екен,
Шабылыппын,
Шағылыппын бекерге.
Әлi талай көктем келер, күз өтер,
Уақыт-ұста майысқанды түзетер.
Адамзаттың iзгi туған ұлдары,
Жер-ананы қарақшыдан күзетер.
Өкiнiшiм,
Өкiнiшiм көп менiң.
Зұлымдықтың есiгiн бiр теппедiм.
Тым болмаса, жарық дүние төрiнен
Қарақшының соңғысы боп кетпедiм…
Менен соңғы қарақшылар қауiптi,
Не сұмдықты, не сойқанды тауыпты.
Мен тонасам керуендi, кезбенi,
Олар бүкiл қара жерге жауықты…
Түбiнде әйтеу бiр алапат-дүлейдiң,
Жерге қатер төндiрмеуiн тiлеймiн.
Жер жүрегiн жараласа бiреулер,
Қарақшы екеш қарақшы
Мен де қарғап-сiлеймiн…
Өмiр деген жұмыр жер ғой, жұмыр жер,
Уа, Тәңірім, жұмыр жерге ғұмыр бер!?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ