Үзiлдi де атойлаған ұраным,
Ат үстiнен таудай болып құладым.
Қиналдым мен жауым тiрi қалды-ау деп,
Қиналмадым сөнер деп қос шырағым.
Жар салғанда жауым менi „өлдi„ деп,
Тауларыма қайғы бұлты қонды кеп.
Көлдерiмнiң шарасына толды кек…
Мен дүниемен қоштасарда соңғы рет,
Көз алдымда елiм тұрды мөлдiреп!..
Елiм үшiн бердiм басты өлiмге,
Ендi алаңсыз жатам мәңгi көрiмде.
Өмiр-халқым!
Халқым барда, мен бармын,
Жасай берем жарық дүние төрiнде.
Елесiм бар таң нұрында өмiрдiң,
Көз жасым бар жаңбырында жерiмнiң.
Ар мен намыс мына, менiң бойымда,
Тағдырым бар тағдырында елiмнiң.
Қалқан болар туған жерге нар ұлдар,
Ей,ұрпақтар,бiздi де еске алыңдар.
Тамырында барлық ұлы жеңiстiң,
Менiң де ыстық қаным бар…
Жер бетiнде мәңгi тұрар ешкiм жоқ,
Өкiнбеймiн жанбай жатып өштiм деп.
Тұңғиыққа батты талай ғасырлар,
Уақыт шаңы басты да ауыр көшкiн боп.
Жылдар қанша көмгенiмен тереңге,
Бұзып шығам, тас қақпасын тебем де…
Өйткенi мен құс қанатты аңыз боп,
Айналғанмын өлмейтұғын өлеңге.
Ғасырлардың шоқтығына шығып ап,
Заңғарлардан көз саламын төменге.
Өмiр әнiн талай жандар шырқады,
Тiршiлiктiң тұншықпасын нұр таңы.
Ханның басы қалады екен сұраусыз,
Батыр басын iздейдi екен ұрпағы.
Қыршынынан кетсе де,
Жаудан кегiн алған жаста арман не!?
Мыңдап жылдар өтсе де,
Жоқтаушысы болған баста арман не?!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ