Елестедiң қанды майдан ұрыс боп,
Елестедiң қылшылдаған қылыш боп.
Елестедiң кiсен болып үзiлген,
Елестедiң еркiн алар тыныс боп.
Елестедiң жалғыз үзiм нан болып,
Елестедiң биiк шырқар ән болып.
Арманым жоқ дедiм мен,
Ақ жолыңда кетер болсам мәңгi өлiп.
О,Бостандық!
Бостандық!-деп талпындым,
Сондықтан да дар ағашқа тартылдым.
Өкiнбеймiн
Жүрер жанды елесiм
Жанарында әр ғасырдың, әр күннiң.
Мен өлгелi өттi сансыз жылжып күн,
Сыры мәлiм қашандағы сұмдықтың.
Түстi ме екен байғұс жердiң мойнынан,
Қарғыс атқыр тас қамыты құлдықтың?
Жауыздықтың зәбiрiн,
Көрдi менiң,өзiм түгiл қабiрiм.
Бiлер,сiрә,отқа жанса өз ары,
Бiлмегендер еркiндiктiң қадiрiн…
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ