Қарашықта қастық оты сөнбедi,
Екi көзiм бiр-бiрiне сенбедi.
Арыстан ғой-астыңдағы алтын тақ,
Күндiз-түнi алаңдатты сол менi.
Сенбедiм мен бауырым мен ағама,
Ертеңгi күн жармасар деп жағама.
Сауысқаннан сақ болдым да дедiм мен:
«Алтын тақтан-ағайындық садаға!»
Өз қолыммен құртқан едiм әкемдi,
Туған балам маған ажал әкелдi.
Менiң басым баспалдақ боп қаланды,
Таққа барар қанды жолға қатерлi.
Бiттiм солай.Түнек басты,күн батты…
Аядай көр бесiк болды құндақты.
Қайран өмiр құстай ұшып көзiмнен,
Жарық дүние жапты есiгiн тым қатты.
Өмiр маған сарайымен қымбатты,
Өмiр маған малайымен қымбатты.
Өмiр маған бал түнiмен қымбатты,
Өмiр маған алтынымен қымбатты.
Өмiрдi мен тәж бен тақ деп бiлемiн,
Сондықтан да өмiрге мен құл едiм.
Сол өмiрдi өзгелерден қызғанып,
Өзiмменен бiрге өлуiн тiледiм.
Тiршiлiктiң жалғандығын кеш ұқтым,
Секем оймен сезiмiмдi шошыттым.
Сезген сайын жеңбесiмдi ажалды,
Өмiрге мен мың мәртебе өшiктiм.
Егестiм де ажалға,
Айналдым мен алапатты тажалға.
Қорқау көзбен қарадым да ғаламға,
Бар әлемдi салып бiрден табанға,
Тып-тыйпыл ғып құртқым келдi табанда.
Сан соқпағын салып қанды жорықтың,
Сондықтанда жолбарысша жорыттым.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ