Жамырамай тоқтаңдар,
Өңкей құдай соққандар!
Қан орнына қара жүрер күн қайда?
Хандар ғана сөйлеу керек мұндайда,
Алдымды орап, қасиетсiз малғұндар,
Алтын тәждi неге ұмыта қалдыңдар?
Мен–Хан едiм,
Арыстандай ақырған,
Жолбарыстай атылған.
Жауларымды қоғадайын жапырған,
Дүниенi қара судай сапырған.
Баста–тәжiм,
Тағым–барда тақымда,
Дес бермедiм ақынға,
Дес бермедiм батырға.
Зұлымдықты суардым да ақылға,
Атағымды жайдым алыс-жақынға.
Басымнан бiр ұшпай бақыт құсым да,
Өмiрiмдi жүргiздiм өз тұсымда.
Қастасқанды қалпақтай ғып үйiрдiм,
Көк найзаның ұшында.
Айға балап алтын тәждi басымды,
Алпауыттар аяғыма бас ұрды.
Кешiп жүрiп алтын менен асылды,
Белшесiнен басып өттiм ғасырды.
Қаhарымнан қалтырады маңайым,
Бағып менiң қабағым мен қасымды.
Қана жұттым байлықтың бал шырынын,
Салтанатпен өттi сәндi ғұмырым.
Аққу мойын арулардың төсiнде,
Ақ таңдарда алдырдым көз шырымын.
Хан алдында қылдан тайса хас сұлу,
Үймелеттiм көзiне көк шыбынын.
Адам басын қақпақыл қып ойнадым,
Қанша жұтсам қызыл қанға тоймадым.
Қит еткендi қиып түспей қоймадым,
Ханның iсi-қаталдық деп ойладым.
Ерегескен, еселескен елдердiң,
Шығардым да ойларын,
Табаныма төсеп қойып құлдарды,
Мерейiмнiң салтанатын тойладым.
Азуымды айға бiлеп,күш қыла,
Қашанда өз дегенiмдi болдырдым.
Шырқау көкте шарықтаған құсты да,
Айбатыммен алдыма әкеп қондырдым.
Алтын сарай дүниенiң тiрегi
Сияқты боп, көкiрегiм көк тiредi.
Гүлзарыма хордың қызы түнедi,
Бұлбұл сайрап,саулығымды тiледi.
«Мәңгiлiкке тоқтамайды–дедiм мен,-
Жер құдайы–қаhарлы хан жүрегi!»
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ