Сүйем сені жан-тәніммен,сүйгендіктен құлыңмын,
Бір талына айналсам-ау саған біткен бұрымның.
Ғашықтықтың шылбырына өлмесем мен асылып,
Сені кайда қоя аламын өз-өзімнен жасырып.
Дидарыңа пар келетін жан табылмас жаһанда,
Елесіңді қуып жүрген мүсәпірмін жапанда.
Ішке тұнған улы дертті сен сұрама, мен айтпан,
Қапалымын қайғы көлін көз жасымен молайтқан.
Қалың тобыр қарапайым жанға мойын бұрған ба,
Күні туып сұлтандардың, желі оңынан тұрғанда.
Тәңірінің жазғанынан кімдер қашып құтылар,
Сайтан болып кетпесе егер, түбінде бір тұтылар.
Жаратқанның шапағаты қай пендеге мол түссе,
Күн нұры да жетпес оған шақырайған талтүсте.
Шыбындаймын шырқыраған торыңа әбден шырмалып,
Тәркі болдым–бұл жалғанның қызығынан құр қалып.
Сен деп жүріп шариғаттың жолынан да тайқыдым,
Кім бойлады жүрегіне мендей мұңлық шайхының?
Құдай өзі мүсіркесін махаббаттың мүскінін,
Сүлеймен де ұға алмайды білетұғын құс тілін.
Қарап тұрсам, кәпірдеймін діннен безіп сорлаған,
Қандай сиқыр, уа, құдірет,мені бүйтіп торлаған?
Азғындайды дінді бұзып, әзәзілге иланған,
Нендей жұмбақ түсінбедім, жұрдай қылған иманнан?
Шынын айтса, бұл Жүністі жаппар ием кешерме,
Кешірмесе, айықпайтын ұрынғаны кеселге.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ