МЕН ТӘҢІРІ ТҰТСАМДА

Жетегінде қиялдың,
Ердім елес соңынан.
Кейде өзімнен ұялдым,
Өз құнымның жоғынан.
Мүнарасы Мысырдың
Көрінгендей елірдім.
Қашпай қалған қысырдың
Уызына семірдім.
Бар-жоғымды ұмытты,
Жүйрік жылдар жел қуық.
Ұшып-қонған үмітті,
Жете алмадым мен қуып.
Таң атқанға-күн батқан,
Тірі жан бір өлмей ме?
Сөз сауғанға тіл-жақтан,
Берсе, маған бермей ме?!
Жыр баласы-жетімек,
Мен Тәңірі тұтсам да.
Жарқ етпеді көкірек,
Найзағайды жұтсам да!
Шамырқанған көңілде
Шаңқылдайды ақ бүркіт.
Көмейімнен өмірге
Кетсем бе екен от бүркіп!..
 
 
 

НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *