Байтақ елмін басынан сөз аспаған,
Өз өлеңім өзіме–өз астанам!
Илеуіңе қашанғы көне берер,
Қазақ жыры зорлықтан көз ашпаған?!
Ақыңдарды өткізіп өткелектен,
Кім бар дейсің төбесі көкке жеткен?
Жыр деген бір жүректің періштесі,
Періштені оңған ба өкпелеткен?
Ойларымның бет-жүзін аламайлап,
Құйрығына жіберме шала байлап.
Іргем бүтін тұрғанда ірткі салып,
Үркіткенің орынсыз жарамайды-ақ!
Арманымды, ағайын, түсін менің,
Өңімдегім осы ғой, түсімдегім.
Не бір қымбат түспеді мына қолдан,
Жырды ғана аялап түсірмедім.
Жырым менің-мұңдасым, сырласым да,
Көз жасым бар мөп-мөддір тұнбасында.
Бір басында ол тұрса таразының,
Ал, тағдырым тұрады бір басында!..
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ