Ашу менен сезімді үрлеп оттай,
Бірде жағам жалпыға, бірде жақпай.
Осқырына қараймын қос бүйірге,
Үйрене алмай дәртеге жүрген аттай.
Лапылдасам өртеніп өз-өзімнен,
Лақылдайды қызыл шоқ өзегімнен.
Жалыныммен шарпысам жоқ қыламын,
Әлде кімнің бықсыған тезегін мен.
Сыр тартқансып сұмпайы суыртпақтап,
Абайсызда ақырын у ұрттатпақ.
Айналсоқтап қасымнан шықпағанмен,
Ағайынның жүргені аз үмітті ақтап.
Келгеніне танытып мырза қылық,
Жіберемін жөніне ырза қылып.
Қылдан тайсам қылтиып, қыдыңдайды,
Қорасына түскендей түн жамылып.
Көрмесем де өгіздей там сүзгілеп,
Шамшыл көңіл, кінәмшіл қаншыл жүрек.
Қисық ағаш секілді қу мінезді,
Түзете алмай әуремін сан сүргілеп.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ