Қанаты сынған, көбелек,
Отырсың әрең қалтылдап.
Жүруші ең көкте әуелеп,
Танадай болып жалтылдап.
Мүсіркер сені кім елеп,
Іздемес жоқтап сай-сала.
Болдың да қалдың мүгедек,
Бейкүнә, момын, бейшара.
Шақырып гүлді алапқа,
Күліп түр өмір алдағы.
Түсті екен нәзік қанатқа,
Тағдырдың қандай салмағы?
Жарқ ете түсіп жоғалған,
Тірліктің нұры сен де бір.
Ғұмыры қысқа жаралған,
Бір нәзік сәуле менде жүр.
Сөнері оның қай күні,
Құдайға ғана белгілі.
Өзімен өзі қайғылы,
Ұқпайсың, байқұс, сен мұны…
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ