Мен тұрмын шулы қала ішінде

Мен тұрмын шулы қала ішінде,
Түк көрмеген, түк сезбеген пішінде.
Жасырғаным–таңдайымның астында,
Талшық қылған тарамысым-тісімде.
Жел тимеген тағысы едім даланың,
Қамауына тез көндіктім қаланың.
Күн қабағын көкжиектен танушы ем,
Енді бағам терезенің қабағын.
Бұған-дағы шүкіршілік етемін,
Елден асып, енді қайда кетемін?
Осы болса–менің Мекке-Мәдинам,
Осы болса–ұя салған мекенім!
Шулы ортаға келген жоқпын бекерге,
Қуғанменен арманға адам жетер ме?
Тар қалаға тағдырымды байлағам,
Кең даланың құшағынан кетерде.

НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ

Добавить комментарий

Ваш адрес email не будет опубликован. Обязательные поля помечены *