Жетпеппін қадіріне көп күндердің,
Өтінде қаңғалақтап өткір желдің.
Қураған жапырақтай жаным күйді,
Шарпылып жалынына от тілдердің.
Күлуге үйренген жұрт күйрегенге,
Құласаң дайын тұрар түйрегенге.
Арбадай күпшегінен сазға батқан,
Үмітті кеудем өрге сүйрелеуде.
Сене алмай өзіме де, өзгеге де,
Ұқсадым келте қиған кездемеге.
Ботқасын божытқанда езбе неме,
Мұң шақтым бозторғайдай боз көдеге.
Бір сырым бұл өмірден әзір ұққан,
Қайыр жоқ қазылық пен қажылықтан.
Басыңды тауға ұрсаң да, тасқа ұрсаң да,
Көз жұмбай құтылмайсың ажырықтан.
Замана жүгін артса ерқаштыға,
Жасытар жарқылдаған алмасты да.
Бетіңе сүзе қарап жөн айтады,
Байқамай бажырайсаң албастыға.
Соққыдан сенделесің неше батпан,
Елестеп ай мен күнің кеше батқан.
Кіндігі дүниенің кері айналып,
Озғандай таңданасың есек аттан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ