Отты сөз өзек жарған тіл қарымас,
Ақыным, әр қиырға ұрма құлаш.
Қайтесің қу жаныңды қажай беріп,
Көк дөнен–көңіл, шіркін, күнде арымас.
Әу баста пешенеге жазбаған соң,
Алтынға бөлесе де құл жарымас.
Бұйырған тауқыметтен мойын бұрмас,
Илеуге көніп біткен былғары бас.
Жабырқап жаратқанға қойма кінә,
Жетесің жоқшылықтың қай жағына.
Жаяулап жүгіргенмен діңкең құрыр,
Азаптың ат шаптырым аймағына.
Неңді алған көш түзетіп, керуен тартқан,
Жүгің жоқ артар қотыр тайлағыңа.
Тәубе қыл, таудай тасты көтерсең де,
Тобықтай тамағыңның тоймағына.
Қырсықса, қара тышқан қожа болар,
Қақпақсыз қазандағы қаймағыңа.
Болған жоқ биылғы зар былтырдан кем,
Аузыңа ит сариды ұмтылғанмен.
Қыл тұзақ жібермейді қылқынғанмен,
Жұлының үзіледі жұлқынғанмен.
Аспанға шілдің боғы шырқап шықты,
Қолыңа қарға тышпас құр тұрғанмен.
Жұтса да жұмыр жерді жұғын көрмес,
Дүниеде нәрсе бар ма құлқыннан кең?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ