Жаратқанға не жазып ем мен бейбақ,
Қайда барсам, қара боран-шөлді аймақ,
Құландайын құлап едім кұдыққа,
Құрбақалар кұлағымда салды ойнақ.
Құрбақалар тойлап жатыр мейрамдап,
Думандатып, асыр салып тайраңдап.
Құлағымды кесетіндей түбінен,
Тас төбемді тесетіндей ойрандап.
Тырп еткізбес түбі терең тар құдық,
Кең дүниеге қойғанын-ай зар қылып?!
Зымиянның ұясындай зынданым,
Көрге айналып кетер ме екен мәңгілік?
Жан білмейді мейлі мұнда өл аштан,
Біреу келіп үңілмесе адасқан.
Шығыршықтай шыңыраудың аузынан
Оймақтай боп көрінеді көк аспан.
Күн өтеді көзімді ашып-жұмғанша,
Жалғыз жұлдыз күзетеді түн болса.
Қанша ғұмыр түгесерін кім білсін,
Төбемдегі ойын-сауық тынғанша.
Құр құдықты күңірентіп, о, тағдыр,
Ертелі-кеш ауыр ойға батам құр.
Құрбақадан қайда қашып құтылам,
Болғаннан соң жер-су ортақ–Отан бір?!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ