Қашан тұзақ түскенше сөйле, тілім,
Баба аруағы бермейі кейде тыным.
Рахаты өзінен аспаған соң,
Тастап кеткен соңына бейнетімін.
Қалдырары болмаса одан басқа,
Разы екен соған да адам жаста.
Жеткізеді білмеймін қанша жерге,
Астымдағы болдырған жаман қасқа.
Тебінгімді тесердей тепектеймін,
Тікке келсе, түсе қап жетектеймін.
Бақыр басым байлаулы құл болған соң,
Азабымның әмірін екі етпеймін.
Өз сорымнан көремін не көрсем де,
Қурасам да, қайтадан көгерсем де.
Өкпелемей көрімде тыныш жатам,
Өкініштің опығын жеп өлсем де.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ