Қоздайды қордаланып жатқан қайғым,
Сөйлесе астау маған шаққандай мүң.
Ол-дағы күте-күте сарғайғандай,
Мен-дағы жоғымды іздеп тапқандаймын.
«Мінеки, ие болдың кезегің кеп,
Бабаңның,-тұрғандай,-мен көзі едім!» деп.
Төңкеріп қарай бердім қайта-қайта,
Тілгілеп жібергендей өзегімді от.
Ол заман ел жалықпай қыдырыстан,
Талайлар дәм татқан-ау бұл ыдыстан.
Төрімде малдас құрып отырғанның
Кімі дос, білді ме атам кімі дұшпан?
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ