Шықсаң да шың басына аспандаған,
Қия ма ата мүлкін тастауға адам?
Оралып туған жерге барғанымда,
Жолықты бабам шапқан астау маған.
Ғайыпты болжаған кім алдын-ала,
Қанықтым тарихына енді ғана.
Көненің жұртта қалған көзіндей боп,
Қырық жыл жатқан екен абдырада.
Өткеннің елестетіп түр-тұлғасын,
Қотарып тереңдегі сыр тұнбасын,
Қолыма астауды әкеп ұстатты әжей,
Ұшымен шылауыштың сүртіп жасын.
Астауды десең мұнда кім әкелген,
Қай жолмен келіп шыққан мына төрден?
Ырымдап ырыс қонған үй болған соң,
Көрші әйел қалап апты ұлы әкемнен.
Кездейсоқ қуаныштан тебіреніп,
Жөнелді сары майдай көңіл еріп.
Атадан қалған белгі үнсіз ғана,
Тілдесіп жүре берді мені көріп
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ