Ей, қобызшы, қобызыңды тартып бақ,
Қамыққанда бар ма бұдан артық бақ?
Саусағыңнан нұр құйылса ғажайып,
Қара қылдан қай-қайдағы зар шықпақ.
Қара қобыз күңіренсе жалықпай,
Ой түбіне жұтыламын тобықтай.
Қорқыт бабам көрден басын көтеріп,
Оянады Қойлыбай мен Молықбай.
Қорқыт қашса өлмес өмір армандап,
Ажал қуар жалмауыздай жалмаңдап.
Түйдек-түйдек шаң алдында біресе,
Қара қобыз келе жатар қалбаңдап.
Таң қалдыру кереметтің күшіне,
Өңім тұр ғой, кірмес менің түсіме.
Бұл дүниеден безіп кеткім келеді,
Сол қобыздың кіріп алып ішіне.
Зарла қобыз, мен де зардан кенде емен,
Тарқамаса, шер түгей ме пендеден.
Менде қалған Мағжан ақын жүрегі,
Қасіреттің қымызына шөлдеген.
Қайғы-дерттің балдан тәтті қымызын,
Қара шанақ сапырса егер күн ұзын,
Қанып ішіп мең-зең болып отырам,
Құлағыма естілместен бір ызың.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ