Оу, халайық, Расұлға таң қалма,
Көзіңді сал Мұқағали заңғарға.
Ол сәл ғана мызғып кеткен ұлы тау,
Ұлар басын сүйей салып таңдарға.
Мына өмірде маздамасаң мән бар ма,
Мен ғашықпын мәңгі өлмейтін жандарға.
Оның жыры Тәңіртаудың тұз құсы,
Дүр-дүр кағып сілкінетін самғарда.
Аман тұрса Авары мен Дағыстан,
Расұл да танбас жойқын шабыстан.
Бірақ біздің Мұқағали марғасқа,
Күн астынан күркіреген арыстан.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ