Сыйындым аруағыңа, батыр баба,
Медет бер алысқа да, жақынға да.
Қу сөзден қурай орған заржақ емен,
Отырып таз басындай тақырда да.
Азырақ арыз айтсам жайсыз көріп,
Түнеріп жауар күндей шатырлама.
Қара бұлт қылаң бермей жел тұрмайды,
Жел тұрса, тыныш жатқан көл тулайды.
Төгілсе сабасынан ащы зарым,
Қазақтың тау-даласы солқылдайды.
Дертімді саған айтпай кімге айтамын,
Мысқалдап айтқан сайын ұлғайтамын.
Баяғы дәурен қайда, адам қайда,
Жер түгіл жауға бермес бір байталын?
Құрғамай сауыс болған тер тебінгі,
Тұлпарлар айғай шықса жер тебінді.
Қубасқа сенер салсаң, қалың дұшпан
Қаңбақтай жел айдаған төңкерілді.
Шыққан жау батысыңнан, шығысыңан,
Қаймықты қиып түсер қылышыңнан.
Сүйеніп көк найзаға қалғыса да,
Түтінін түгел қазақ тік ұшырған.
Жан сақтап қалып еді шұбырса да,
Көріне атасының тығылсада.
Аранға түспеп еді арбағандар
Түлкідей тоқсан түрлі құбылса да.
Тұрып ең жау өтінде, жел өтінде,
Әйтеуір бір ажал деп өлетінге.
Зар болдық көлеңкеңе, ер Қабеке,
Ел үшін кесіп берген қоң етін де.
Қаншама сүргін өтті сен кеткелі,
Халқыңның көкірегін шер кептеді.
Ұясы еркіндіктің табылмады,
Жанындай жалмауыздың шөлмектегі.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ