Күмістей, күнім, сыңғыра,
Сынаптай сусып, сырғыма.
Не көрсем көрем өзімнен,
Тақпаймын саған бір кінә.
Борша да борша бөлініп,
Көмейге түстім қылғыма.
Асылға зәру болған соң,
Басымда дәурен тұрды ма?
Жайпақтап жердің биігі,
Жапалақ қонды тұрғыға.
Жайдақтап судың тереңі,
Шүңеттей болды шұңғыма.
Түймедей көзім қалғыма,
Томардай басым шұлғыма!
Қоңырсып шыкқан құрымдай
Күйімді ұғар кім мына?
Ұры тіс шыққан азудай
Ұртыма талай ұрды да,
Езуден ақса қызыл қан,
Есіркеп мойын бұрды ма?
Қарағай сынды қабырғам,
Күтір де күтір сынды да,
Құлаған таудай гүрс еттім,
Шыдамай жебір бұрғыға.
Бұрқ етті шаңым аспанға,
Қаралы шашын жұлды да.
Жалғанның жүзін жасырды,
Қап-қара перде құрды да.
Еңіреп кеткен, есіл күн,
Осымен зарың тынды ма?
Өткенге тие берсін деп,
Өлеңмен жаздым бір дұға!.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ