Көрші тұратын екі жанұя болыпты. Бірінде күнде айғай-шу, ұрыс-керіс арылмайды екен. Ал екінші отбасындағылардың ұрыспақ түгілі қатты сөйлегендері естілмейтін.
Бір күні бейбіт орнаған екінші отбасыға қызыға да қызғана қараған бірінші үйдің әйелі күйеуіне: «Көршілердің осындай бақытты, тату-тәтті тұруларына не себеп екен, барып көріп келші», -дейді.
Ұрыс пен жанжалдан әбден мезі болған кісі шынымен-ақ көршілердікіне барып терезелерінен аңдып отырады. Әне, әйелі күйеуін жұмысына шығарып салды. Енді кір жууға кірісті. Кенет бірдеңе есіне түсіп кетті ме, асханаға қарай жүгіре жөнелді. Осы уақытта бір керегін ұмытып асығыс үйге кірген отағасы шелектегі суды байқамай аяғымен қағып кетті. Су еденге төгіліп қалды. Асханадан шыққан әйелі өзін кінәлі сезініп жарына:
– Кешірші, мен кінәлімін, деп еді, күйеуі:
– Жоқ, сен мені кешір, байқамаған мен кінәлімін, дейді жымиып.
Әлгі кісі ұнжырғасы түсіп үйіне келеді.
– Иә, көріп келдің бе? дейді әйелі.
– Иә.
– Сонымен?
– Мен барлығын да түсіндім. Бізде бәрініңкі дұрыс, ал оларда бәрі кінәлі…