Құлазитын секілді Шұнай тауы,
Ескі қыстау көргенді мұңайтады.
Өшкен ошақ,
Өлген үй,
Тозған мұржа
Сұрағанға сыздықтап сыр айтады.
Білеуленіп булықса қантамыры,
Оразбайдың мұнда өтті барша күні.
Аң шықпаса,
Басына жан шығармас,
Шұнай еді меншікті Хантәңірі.
Заман аз ба бас қатып, ми қайнаған,
Байлық қуса,кеңге де сыймайды адам.
Абай жазып жатқанда,
Оразбай бұл
Жылқы ізімен даланы шимайлаған.
Өмір аз ба өтеуі өтелмеген,
Надандықтың қоржынын көтермеген.
Абай өнер қуғанда,
Оразбай бұл
Жер түбіне жылқымен жетем деген.
Қара адырды алса да қанша үйірмен,
Тірлігінде ісі жоқ жан сүйінген.
Оразбайдың қолымен–
Дүлейлік бұл
Даналықтың басына қамшы үйірген.
Күні бітті.
Күңіреніп өтті бәрі,
Белбеуіне түйіліп беттің ары.
Шұнай тауы баяғы бәз қалпында,
Келгенге де кеткенге жоқ күмәні.
Көкалалы көп жылқы көшкен бұлттай,
Оразбайды қойды ма бос қаңғыртпай.
Құлпытаста жазулы қысқа ғұмыр,
Сыры көше бастапты өшкен жұрттай.
Көп келмейді бұл маңға ел еркелеп,
Таудан төмен соғады жел ентелеп.
Жабығыңқы,
Тозыңқы сұр бейіт тұр,
Жалғыз жылқы түбінде көлеңкелеп..
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ