Атып шықтым!
Бір жалт қарап шыраққа,
Өмір – тәтті. Сүйем бірақ өлеңді.
Қанат бітіп, сонда Муза пыраққа,
Мені сонау аспанға ала жөнелді.
Көзде – жасым, дидарға ойлы түсті рең.
Ұштым теңіз… балықтардың үстімен.
Залптардың,
Тамұқтардың үстімен,
Табыттардың,
Халықтардың үстімен!
Қайран анам түсті есіме қалжырап,
Тәңірінен маған медет сұраған.
«Отаныңа барам десең – бар! Бірақ
Ошағыңды ұмытпа!» – деп жылаған.
Тәте!
Ұлыңның сағым болды сел әні,
Кеудесінен кеңістікке құя алмай.
Отаныма жеткен жоқпын мен әлі.
Ошағыма не деп барам ұялмай?
Туған күнім түсті есіме – таң екен,
Қазағының ырымына еліктеп, –
Серік болсын деп өзіне жан әкем,
Есімімді қойған екен «Серік» – деп.
Саф алтындай ойлар келді санама
Әкем – марқұм… Мүмкін, ол да өкпелі?
Өкінемін әкем түгіл, анама
Әлі күнге серік болғам жоқ тегі.
Көкірегімді кернегенде нала, кек,
Көз алдыма қасиетті анам кеп –
Жаутаңдайды жасқа толы көзімен,
«Неге сонша жүдеп кеттің, балам?» – деп.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК