Бәрі кетті… жүрегімнің түбінде,
Алатаудай Абай қалды мәңгілік!
Сүйдім Күнді.
Оның нұры – жырымда.
Жетегінде кеттім бір пәк ойлардың.
Отыз жаста әке болып бір ұлға
«Рауан» деп Күннің атын қойғанмын!
Не бітірдім, не жаулады еркімді?
Көз ілеспей аспанымда шапты Ай, Күн.
Мен де айналдым айналғанда Жер Күнді.
Енді қанша айналамын!
Айтпаймын!
Айтпан, босқа қозғамашы дертімді.
Басқа күдік… басқа сұмдық ойымда:
«Енді қанша айналады Жер Күнді?!» –
Деген сауал ендіктердің бойында –
Шыңғырып жүр!
Үні – ащы!
Ал, тыңда,
Жүрегімде жүйке жейтін жүр ағын.
Мен кетермін. Мен кеткенде артымда
Қалсын осы қасиетті сұрағым!
Сол сауалға жауап бермеу – асылық
Не дер екен зиялылар тақтасы:
Қарсы алдымда жатты айқара ашылып
Университет, институттар қақпасы.
Қарсы алды олар мені арманшыл кісі деп.
Қалар ма едім сол қамалда бекініп?
Кенет Пегас қоя берді кісінеп!
Атып шықты ауласынан секіріп!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК