Ошағымды Анашыма қалдырып…
Отанымды іздеп шықтым – сапарға.
Тұңғышы едім.
Анам сонда қалжырап:
– Абай болшы! Алдыңда көп сын әлі.
Отаныңа барам десең – бар! Бірақ
Ошағыңды ұмытпа! – деп жылады.
Жүгіре кеп жөнеліп ем дабдырап,
Күнді көрдім көздерімді ашқанда –
Ақжарықтан шыға салып абдырап,
Аң-таң қалып қарағанда аспанға!
Ұшып кеттім.
Бір дәм татып шараптан,
Қашан жетем? Көзіме жас іркілді.
Отан тұрды Абай құсап қарап паң.
Анам құсап мейірленіп бір түрлі.
Қаңқу сөзден қалдым кейде тұншығып,
Желмая-жыр қалай бірақ желмейді.
Кейбіреулер өз баласын қырсығып,
Отанына жібергісі келмейді.
Олар, мейлі, Бекежанша сенделер –
Қособада…
Жетер жерге жетем ғой.
Ошағынан аспайтұғын пенделер
Отанды да қызғанады екен ғой!
Абай атам көз алдыма елестеп,
Бетпе-бет кеп Майбасармен жолықтым.
Сарыарқада халық қана емес тек –
Тұрғындар да тұрады екен – соны ұқтым!
Халық мені шабытына бөледі,
Тұрғындар да өзінше ойын топшылар
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК